ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Τρίτο Πρόγραμμα: Ο Σεπτέμβρης της Κάλλας

Τριάντα χρόνια από το θάνατό της, οι συχνότητες του Τρίτου γεμίζουν με Μαρία Κάλλας.

"Έζησε για την τέχνη... έζησε για την αγάπη..."
(από την Tosca)

Το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας τιμά τη Μαρία Κάλλας, τη μεγάλη μορφή της φωνητικής τέχνης, καθώς συμπληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατό της στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977.
Σήμερα, η Μαρία Κάλλας εξακολουθεί να συγκινεί, να ενθουσιάζει, να εμπνέει αλλά και να γεννάει γόνιμα ερωτήματα. Και αυτός ο Σεπτέμβριος, δικαιωματικά της ανήκει.

Έτσι λοιπόν , Το Τρίτο Πρόγραμμα θα μεταδώσει ολόκληρο τον Σεπτέμβριο εκπομπές με σπάνιο ή ανέκδοτο ηχογραφημένο υλικό από ιδιωτικές συλλογές και από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, μεταδόσεις όπερας με κεντρική ερμηνεύτρια τη Μαρία Κάλλας και ένα εκτενές ραδιοφωνικό χρονικό- σε 28 ωριαίες εκπομπές -αφιερωμένο στην πολυτάραχη ζωή και απαράμιλλη τέχνη της.

Η Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου, είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην απόλυτη ντίβα της όπερας, με εκπομπές που θα φωτίζουν από διάφορες πλευρές την τέχνη και τον μύθο της .
[Το αφιέρωμα στην Μαρία Κάλλας θα επαναληφθεί την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου]


Λεπτομέρειες για τις εκπομπές που μεταδίδονται τον Σεπτέμβριο:

"Αναπάντητο ερώτημα"
Από Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, ώρα 10.00 και σε επανάληψη από Παρασκευή 7/9, ώρα 21.30
Ένα αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας, σε 5 ωριαίες συνέχειες, με τη συμμετοχή του συλλέκτη και ερευνητή μουσικής Στάθη Αρφάνη.
Παραγωγή: Γιώργος Μανιάτης


"Μαρία Κάλλας - Η τέχνη και ο μύθος"
Από 3 Σεπτεμβρίου Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρα 19.30
Ένα εκτενές ραδιοφωνικό χρονικό, σε 28 ωριαίες συνέχειες, αφιερωμένο στην πολυτάραχη ζωή και την απαράμιλλη τέχνη της Μαρίας Κάλλας.
Παραγωγή: Κυριάκος Λουκάκος.


"Όπερες με κεντρική ερμηνεύτρια την Μαρία Κάλλας"
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Γκ. ΝΤΟΝΙΤΣΕΤΙ: "Λουτσία ντι Λάμμερμουρ"
Σκάλα του Μιλάνου, σπανιότατη ηχογράφηση του 1954.
Αν και υπήρξε η τέταρτη κατά σειρά απόπειρα μελοδραματικής μεταφοράς της νουβέλας του Σερ Ουώλτερ Σκοτ Η μνηστή του Λάμμερμουρ, η Λουτσία Ντι Λάμμερμουρ του Γκαετάνο Ντονιτσέτι υπήρξε όχι μόνον η επιτυχέστερη, αλλά και ένα έργο σταθμός για την ιταλική όπερα του πρώτου μισού του 19ου αιώνα εν γένει. Η επώνυμη ηρωίδα αναδείχθηκε στο αρχέτυπο του θυματικού χαρακτήρα του ώριμου μπελκάντο. Δεν αποτελεί σύμπτωση εξάλλου ότι ο μεγάλος γάλλος συγγραφέας Γκυστάβ Φλωμπέρ αξιοποίησε τη γαλλική πρεμιέρα της όπερας ως αναφορά της δικής του αρχετυπικής ηρωίδας, της Μαντάμ Μποβαρύ. Η σκηνή της τρέλας, όχημα κενής δεξιοτεχνικής επίδειξης των "σοπράνι κολορατούρε" για έναν αιώνα και πλέον, αναδείχθηκε από τη Μαρία Κάλλας, στην ιστορική ηχογράφησή της του 1953, αλλά και στην σπανιότατη ηχογράφηση του 1954 από τη Σκάλα του Μιλάνου σε μουσικοδραματική κορύφωση -επιστημονικά ανεπίγνωστης ακόμη- ψυχαναλυτικής έντασης και μετέβαλε καθοριστικά τη συνολική προσέγγιση του μπελκάντο, δίνοντας ζωή ξανά στο εξαίσιο αυτό ρεπερτόριο.
Με τους: Τζιουζέπε ντι Στέφανο, Ρονάλντο Πανεράι, Τζιουζέπε Μοντέστι
Διευθύνει ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν.
Παραγωγή: Κυριάκος Λουκάκος

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Γκ. ΝΤΟΝΙΤΣΕΤΙ : "Πολιούτο"
Την περίμεναν δυό ολόκληρα χρόνια οι μιλανέζοι, όταν η Μαρία Κάλλας εγκαινίασε τη σαιζόν 1959-1960 του Τεάτρο αλλά Σκάλα με μια ρεπερτοριακή σπανιότητα, την ιταλόφωνη εκδοχή της όπερας "Πολύευκτος" που ο Ντονιτσέτι αργότερα μετασκεύασε για την παρισινή Οπερά με προσθήκες και νέο τίτλο "Οι Μάρτυρες". . Ο Θρίαμβος υπήρξε πλήρης όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τους συμπρωταγωνιστές της, τον τενόρο Φράνκο Κορέλλι, τον βαρύτονο Έττορε Μπαστιανίνι και τον βαθύφωνο Νίκο Ζαχαρίου.
Διευθύνει ο Αντονίνο Βόττο.
Παραγωγή : Κυριάκος Λουκάκος

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Ζ. ΜΠΙΖΕ: "Κάρμεν"
Αν και ουδέποτε ερμήνευσε το ρόλο στη σκηνή, η "Κάρμεν" αποτέλεσε το όχημα για αυτήν που έμελλε να είναι η τελευταία ολοκληρωμένη ηχογράφηση όπερας (1964) στη σταδιοδρομία της. Με ιδεώδη παρτεναίρ έναν ποιητικό και παθιασμένο Νικολάι Γκέντα, ως Δόν Χοσέ, και δύο πυλώνες της γαλλικής σχολής τραγουδιού, τον Ρομπέρ Μασσάρ ως ταυρομάχο Εσκαμίλιο και την Αντρεά Γκυώ ως Μικαέλα, η ανάγνωση της Κάλλας ξεχωρίζει για το πληθωρικό πάθος και την επικίνδυνη γοητεία της. Στο πόντιουμ ένας αγαπημένος της μαέστρος, ο Ζώρζ Πρέτρ.
Παραγωγή : Κυριάκος Λουκάκος

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, ώρα 23.00
Β. ΜΠΕΛΙΝΙ : "Νόρμα"
Ηχογράφηση: Από την παράσταση στο Covent Garden του Λονδίνου το 1952
Ο ρόλος της Norma του Vincenzo Bellini (1831) θεωρείται γενικά σαν ένας από τους δυσκολότερους του οπερατικού ρεπερτορίου, και η Κάλλας ήταν η ιδανική του ερμηνεύτρια. Τον τραγούδησε 89 φορές καθ' όλη την διάρκεια της καριέρας της.
Διευθύνει ο Βιττόριο Γκούι
Παραγωγή: Κυριάκος Λουκάκος

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου, ώρα 15.00
Τζ. ΡΟΣΣΙΝΙ : "Ο Κουρέας της Σεβίλης" - 1957
Η Μαρία Κάλλας σε κωμική όπερα.
Μοναδική σε δραματικούς ρόλους η Μαρία Κάλλας έδωσε και στην λυρική κωμωδία το δικό της προσωπικό ύφος, δημιουργώντας, ως Ροζίνα, ένα αξεπέραστο χαριτωμένο δίδυμο με τον Τίτο Κόμπι, πανέξυπνο και παμπόνηρο, "Κουρέα της Σεβίλης", που τακτοποιεί όλες τις ερωτικές και μη υποθέσεις, στην μικρή κοινωνία της Ισπανικής πόλης του 17ου αιώνα. Όπερα σε δύο πράξεις σε λιμπέττο Τσέζαρε Στερμπίνι, βασισμένο στο έργο του Μπωμαρσέ.
Συμμετέχουν ο Λουϊτζι Άλβα ως Κόμης Αλμαβίβα, ο Φριτς Όλεντορφ ως Μπάρτολο, ο Νικόλας Ζαχαρίου ως Don Basilio κ.α.
Η Χορωδία και η Ορχήστρα Φιλαρμόνια. Διευθύνει ο Αλτσέο Γκαλιέρα.
Παραγωγή: Ράνια Βισβάρδη

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Λ. ΚΕΡΟΥΜΠΙΝΙ: "Μήδεια"
Ηχογράφηση: Από την παράσταση του Teatro Communale της Φλωρεντίας το 1953
Ένα ξεχασμένο αριστούργημα ήταν η "Μήδεια" του Λουϊτζι Κερουμπίνι μέχρι να συνδεθεί με την Μαρία Κάλλας. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1797 σε λιμπρέτο του Francois-Benoit Hoffmann βασισμένο στην επώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη και στο δράμα του Pierre Corneille. Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους ρόλους της Κάλλας, και παρέμεινε στο ρεπερτόριό της για 9 χρόνια, από το 1953 ως το 1962.
Διευθύνει ο Βιττόριο Γκούι
Παραγωγή: Κυριάκος Λουκάκος

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου, ώρα 18.00
Τζ. ΒΕΡΝΤΙ : "Τραβιάτα"
Η Traviata είναι βασισμένη στο βιβλίο του Αλέξανδρου Δουμά "Η Κυρία με τις καμέλιες".
Στα χέρια του Giuseppe Verdi μετατράπηκε σε μια από τις πιο δημοφιλείς όπερες του Ρεπερτορίου.
Η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε 62 φορές στη σκηνή το ρόλο της Βιολέττας με εξαιρετική επιτυχία. Τρεις από τις εκτελέσεις αυτές θα παρουσιαστούν στη συγκεκριμένη εκπομπή με χρονολογική σειρά :
Α΄ Πράξη : Από την ηχογράφηση στο στούντιο του 1953 με τον Francesco Albanese ως Alfredo και τον Gabriele Santini να διευθύνει την ορχήστρα της Ιταλικής Ραδιοφωνίας του Τορίνο.
Β΄ Πράξη 1955 : Ζωντανή ηχογράφηση στη Σκάλα του Μιλάνου με τον Giuseppe di Stefano (Alfredo) και τον Carlo Maria Giulini να διευθύνει.
Γ΄ Πράξη 1958 : Ζωντανή ηχογράφηση στη Λισσαβώνα με τον Alfredo Kraus (Alfredo) και τον Franco Ghione στη θέση του διευθυντή ορχήστρας
Ανάμεσα στις πράξεις θα ακουστούν οι πιο γνωστές άριες του έργου με άλλους ερμηνευτές.
Παραγωγή- Παρουσίαση : Γιώργος Φλωράκης

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Γκ. ΝΤΟΝΙΤΣΕΤΙ: "Άννα Μπολένα"
Ηχογράφηση: Από το Θέατρο της Σκάλας του Μιλάνου το 1957
Ο Gaetano Donizetti συνέθεσε την "Anna Bolena" το 1830, πάνω σε ένα λιμπρέτο του Felice Romani. Η αναβίωση αυτής της λίγο-πολύ ξεχασμένης όπερας, τον Απρίλιο του 1957 στη "Σκάλα" του Μιλάνου σκηνοθετήθηκε από τον Luchino Visconti και αποτέλεσε έναν από τους μεγάλους θριάμβους της Κάλλας, ερμηνεύτριας του επώνυμου ρόλου.
Διευθύνει ο Τζιαναντρέα Γκαβατσένι
Παραγωγή: Κυριάκος Λουκάκος

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, ώρα 22.00
Τζ. ΠΟΥΤΣΙΝΙ: "Τόσκα" - 1953
Η πρώτη και τελευταία μεγαλύτερη επιτυχία της Μαρίας Κάλλας η όπερα σε 3 πράξεις "Τόσκα" του Τζάκομο Πουτσίνι, σε λιμπρέττο των Ίλλικα και Τζακόζα, βασισμένο στο ομώνυμο δράμα του Βικτορίαν Σαρντού.
Στο δημοφιλέστατο αυτό έργο η Μαρία Κάλλας ερμηνεύει έναν από τους πιο αισθαντικούς, αλλά και δυναμικούς ρόλους της καριέρας της και μάλιστα μια τραγουδίστρια της όπερας, την Φλώρια Τόσκα. Μια ωραία γυναίκα ερωτευμένη με πάθος και ανυπότακτη, στις αρχές του 19ου αιώνα, που θα φθάσει μέχρι το έγκλημα για να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της. Κι όταν αυτό πια δεν το καταφέρνει, θα δώσει τέλος και στη δική της ζωή. Ένα τέλος ανάλογο όλων των τραγικών ηρωίδων στο ευρύ ρεπερτόριο της Ελληνίδας ντίβας. Τον αγαπημένο της Τόσκα, Μάριο Καβαραντόσι, υποδύεται ο Τζουζέπε ντι Στέφανο, τον τρομερό Σκάρπια σε ανεπανάληπτη επίσης ερμηνεία ο Τίτο Γκόμπι.
Επίσης συμμετέχουν οι Φράνκο Καλαμπρέζε, Άντζελο Μερκουριάλι, Μελικόρε Λουϊζε, Ντάριο Καζέλι, Αλβάρο Κόρντοβα.
Η χορωδία και η ορχήστρα της όπερας της Σκάλας του Μιλάνου με διευθυντή τον Βίκτορ ντε Σάμπατα.
Παραγωγή: Ράνια Βισβάρδη


Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου,
Ημέρα αφιερωμένη στη Μαρία Κάλλας

ώρα 08.00: "Master Class"
Το θεατρικό έργο του Τέρενς Μακ Νάλι σε απόδοση Μάριου Πλωρίτη.
Προς το τέλος της ζωής της η Μαρία Κάλλας διδάσκει δίνοντας master class στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης. Μπροστά στους σπουδαστές της παρουσιάζεται ως ντίβα, απαιτητική, αστεία και οι νέοι τραγουδιστές είναι τα "θύματά" της. Στη διάρκεια των μαθημάτων, αναπολεί τη ζωή της και μαθαίνουμε για την αγάπη της για την όπερα, για τον σύζυγό της που εγκατέλειψε, αλλά και για την ερωτική της ιστορία με τον Αριστοτέλη Ωνάση, για το ξεκίνημά της όταν ακόμα ήταν ένα ασχημόπαπο, για τις θυσίες που έκανε για την τέχνη.
Με την ΄Αννα Σακαλή

ώρα 09.00: "Musica Reservata"
Ένα δίωρο αφιέρωμα στην Μαρία Κάλλας, με τις πρώτες επίσημες ηχογραφήσεις της στην εταιρεία CETRA, με αποσπάσματα από την πρώτη ολοκληρωμένη όπερα που ηχογράφησε σε στούντιο (την Τζιοκόντα του Πονκιέλι), με αποσπάσματα από την εμφάνισή της στο Ηρώδειο το 1957, και με τις "σπάνιες" δοκιμές του 1953 για το ξεκίνημα της μεγάλης (δεκαετούς) συνεργασίας της με την πολυεθνική ΕΜΙ.
Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί με αποσπάσματα από τον ανεπανάληπτο δικό της "Κουρέα της Σεβίλλης" του Ροσσίνι, μια ηχογράφηση του 1957, ο πρώτος "δίσκος" όπερας που απέκτησε στα νιάτα του ο παραγωγός αυτής της εκπομπής
Με τον Στέλιο Μούστο

ώρα 11.00: "Φωνή εκ βαθέων αναβαίνουσα ως μύρον..."
Με μελωδικό όχημα αγαπημένες ερμηνείες της Μαρίας Κάλλας, ο Γιάννης Ευσταθιάδης, η Τζουλιέττα Καρόρη και ο Διονύσης Μαλλούχος, διαβάζουν αποσπάσματα από ελληνικά λογοτεχνικά βιβλία αφιερωμένα στη μεγάλη λυρική τραγουδίστρια (Μένη Κουμανταρέα: "Θυμάμαι τη Μαρία" και Σωτήρη Κακίση: "Για μένα η Κάλλας"), ανθολογούν γνώμες και κριτικές τοποθετήσεις προσωπικοτήτων για την Μαρία Κάλλας και ανιχνεύουν τη μελοδραματική πλευρά της τέχνης της.
Με τους Γιάννη Ευσταθιάδη, Τζουλιέττα Καρόρη, Διονύση Μαλλούχο.

ώρα 13.00: "Στα χνάρια της Κάλλας ; Σοπράνι του Αύριο"
Με αφετηρία την πολύ δημοφιλή αυτή τη στιγμή σοπράνο Anna Netrebko, η εκπομπή αυτή ασχολείται με μερικές από τις ανερχόμενες υψιφώνους της παγκόσμιας σκηνής.
Θα παρουσιαστούν μέσα από τις ηχογραφήσεις τους οι Nina Stemme, Anna Caterina Antonacci, Simone Kermes, Annete Dasch, Kate Royal, Measha Brueggergosman και Nicole Cabell.
Βαδίζουν άραγε στα χνάρια της Κάλλας ή οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά;
Με τον Γιώργο Φλωράκη

ώρα 15.00: Τζ. Ροσσίνι: "Ο Κουρέας της Σεβίλλης" - 1957
Η Μαρία Κάλλας σε κωμική όπερα.
Μοναδική σε δραματικούς ρόλους η Μαρία Κάλλας έδωσε και στην λυρική κωμωδία το δικό της προσωπικό ύφος, δημιουργώντας ως Ροζίνα ένα αξεπέραστο χαριτωμένο δίδυμο με τον Τίτο Γκόμπι, πανέξυπνο και παμπόνηρο Κουρέα της Σεβίλλης, που τακτοποιεί όλες τις ερωτικές και μη υποθέσεις, στην μικρή κοινωνία της Ισπανικής πόλης του 17ου αιώνα.
Όπερα σε δύο πράξεις σε λιμπρέτο Τσέζαρε Στερμπίνι, βασισμένο στο έργο του Μπωμαρσέ.Συμμετέχουν ο Λουϊτζι Άλβα ως Κόμης Αλμαβίβα, ο Φριτς Όλεντορφ ως Μπάρτολο, ο Νικόλας Ζαχαρίου ως Don Basilio κ.α. Ο Αλτσέο Γκαλιέρα διευθύνει τη Χορωδία και την Ορχήστρα Φιλαρμόνια.
Παραγωγή : Ράνια Βισβάρδη

ώρα 17.30: "Η Κάλλας στο Παρίσι"
Το ρεσιτάλ της Μαρίας Κάλλας με γαλλικές άριες "Callas a Paris" ("Η Κάλλας στο Παρίσι") που ηχογράφησε το 1961, θεωρείται από πολλούς ως ένα από καλύτερα ρεσιτάλ της (αν όχι το καλύτερο). Η Κάλλας επέλεξε εδώ άριες για σοπράνο και μέτζο σοπράνο από το γαλλικό ρεπερτόριο, τις οποίες και ερμήνευσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Τους περισσότερους ρόλους δεν τους είχε ερμηνεύσει ποτέ στη σκηνή και όμως, όταν την ακούμε, μοιάζει σαν να ζωντανεύει ολόκληρη η όπερα μπροστά στα μάτια μας. Την συνοδεύει η Εθνική Ορχήστρα της Γαλλικής Ραδιοφωνίας υπό τη διεύθυνση του Georges Pretre.
Με τον Γιάννη Κατσαούνη

ώρα 18.30: "Τα χρόνια της αθωότητας"
Η Μαρία Κάλλας στη μεγάλη οθόνη
Η εκπομπή "Τα χρόνια της αθωότητας" ασχολείται με τη μοναδική κινηματογραφική της εμφάνιση στην ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι "Μήδεια", μια εμφάνιση που δεν είχε τότε την υποδοχή που της άξιζε. Η ταινία μέστωσε με τα χρόνια, ανακαλύφθηκε σιγά-σιγά κι ακόμα σήμερα επανατοποθετείται αξιολογικά μέσα στο έργο του μεγάλου ποιητή και σκηνοθέτη. Μια εμφάνιση που άφησε πολλά ερωτηματικά με τη μοναδικότητά της, απορίες γιατί η Κάλλας είχε αρνηθεί στο παρελθόν άλλες αξιόλογες προτάσεις, σαν να φοβόταν στην ιδέα να εμφανιστεί μπροστά στον κινηματογραφικό φακό, παρά το αναντίρρητο γεγονός ότι η έντονη σκηνική της παρουσία, τα μεγάλα χαρακτηριστικά του προσώπου της θα έκαναν αμέσως τον φακό να την "ερωτευθεί". Η εκπομπή περιλαμβάνει μια επιλογή από κριτικά σχόλια για το φιλμ του Παζολίνι, ενώ διανθίζεται με άριες από την ομώνυμη όπερα του Κερουμπίνι, όπως τις απέδωσε η μεγάλη ντίβα.
Με τον Γιώργο Κόρρα

ώρα 19.30: " Μαρία Κάλλας - Η τέχνη και ο μύθος"
Συνέχεια ενός εκτενούς ραδιοφωνικού χρονικού, σε 28 συνολικά ωριαίες συνέχειες, αφιερωμένο στην πολυτάραχη ζωή και την απαράμιλλη τέχνη της Μαρίας Κάλλας.
Παραγωγή : Κυριάκος Λουκάκος.

ώρα 20.30: "Ηρωίδες της Όπερας όπως τις ζωντάνεψε στη σκηνή η Μαρία Κάλλας"
Ένα αφιέρωμα στη μνήμη της μεγάλης Ελληνίδας σοπράνο που έφυγε από τη ζωή στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο χώρο της όπερας.
- Η Νόρμα, η θεϊκή ιέρεια, που η άλλη ιέρεια, της Τέχνης, η Μαρία Κάλλας, απέδωσε τόσο συγκλονιστικά στη σκηνή.
- Η Μήδεια, σκληρή και εκδικητική.
- Η Κάρμεν, γεμάτη πάθος, ανυπότακτη και ελεύθερη.
- Η Αϊντα, με τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, την αγάπη για την πατρίδα και τον έρωτα για τον Ρανταμές, τον εχθρό της πατρίδας της.
- Η Βιολέτα Βαλερύ, η Τραβιάτα, η μεγαλόψυχη που θυσιάζεται για την ευτυχία των άλλων.
- Η Τζίλντα, η αθώα παραπλανημένη κόρη.
- Η Ροζίνα, η σκερτσόζα που διεκδικεί με εξυπνάδα το μερίδιό της στην ευτυχία.
- Η Μανόν Λεσκώ, η φιλάρεσκη και ζωηρή.
- Η Φλώρια Τόσκα, η τραγουδίστρια της όπερας, φλογερή και δυναμική.
- Η Μιμή, συναισθηματική και φιλάσθενη.
- Η Δεισδαιμόνα, η πιστή σύζυγος στον Μαύρο της Βενετίας.
- Η Μαντάμ Μπατερφλάι,το άνθος της Ανατολής που αυτοκτονεί αφού δεν μπορεί να ζει εν τιμή
- Η Λουτσία ντι Λάμερμουρ, που φθάνει μέχρι το έγκλημα προκειμένου να δεχθεί έναν σύζυγο που δεν αγαπά.
- Η Άννα Μπολένα, μια από τις οκτώ τραγικές συζύγους του Ερρίκου του 8ου.
- Η Μάντλεν, θύμα στη λαίλαπα της Γαλλικής Επανάστασης.
- Η Λαίδη Μάκβεθ σκληρή και φιλόδοξη και τέλος
- Η σαγηνευτική Δαλιδά.
Γυναικείες μορφές, γοητευτικές της όπερας στην εκπομπή-αφιέρωμα της Κάλλας .
Με την Ράνια Βισβάρδη

ώρα 22.30: Η όπερα του Τζ. Ροσσίνι "Αρμίντα"
Ηχογράφηση από την παράσταση στο Teatro Communale της Φλωρεντίας το 1952, η οποία αποτέλεσε την πρώτη αναβίωση σε σύγχρονους καιρούς. Μαρία Κάλλας, Φραντσέσκο Αλμπανέζε κ.α. Την ορχήστρα του Μουσικού Φλωρεντινού Μαϊου διευθύνει ο Τούλιο Σεραφίν.
Παραγωγή : Κυριάκος Λουκάκος

Κείμενο διαμαρτυρίας για την "Ακαδημία"

Στο blog "Ακαδημία"? Οχι, ευχαριστώ!
υπάρχει αναρτημένο κείμενο διαμαρτυρίας για την εξαγγελία της περίφημης "Ακαδημίας" Τεχνών.

Ο στόχος είναι να συλλεγούν υπογραφές και να προωθηθεί σε ΜΜΕ, ΥΠΠΟ κλπ.

Σχόλιο στο blog του Ευάγγελου Βενιζέλου

Αναδημοσιεύω εδώ σχόλιο που έγινε στο blog του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο post με τίτλο "Tι απέγινε η Θεσσαλονίκη του πολιτισμού", επικεντρωμένο στο θέμα της Ακαδημίας Τεχνών. Πολιτικό Ημερολόγιο

"Από την ημέρα που ξεκίνησε στο blog αυτό ο διάλογος, μάθαμε εν τω μεταξύ και το ακριβές κείμενο του σχεδίου νόμου για την περίφημη Ακαδημία Tεχνών ΥΠΠΟ σε μορφή Word.

Το στρίμωγμα χορού, μουσικής, θεάτρου και κινηματογράφου με μια παράλογη και αναποτελεσματική διοικητική δομή που σκοπό έχει να βαλτώσει τα πράγματα και να κρατά χαμηλό προφίλ εκπαιδευτικού έργου, ήταν απλώς η αρχή.

Τριτοβάθμια την περίμενε ένας πολύ αισιόδοξος σχολιαστής σας...

"Ανώτερη" λέει θα είναι, (τη στιγμή που και τα ΤΕΙ ακόμα έχουν ενταχθεί στην Ανώτατη εκπαιδευτική βαθμίδα), οι δε σπουδαστές θα κάνουν 3 χρόνια σεμινάρια και θα παίρνουν πιστοποιητικό!!! Επίσης, μέσα στη μεγαλοθυμία της η Υπουργός Παιδείας εξετάζει το ενδεχόμενο να εισάγονται (μετά) στα σχετικά ΑΕΙ, προφανώς για να ...γίνονται επιτέλους άνθρωποι.

Επί δεκάδες χρόνων, οι ασχολούμενοι με τη μουσική αντιμετωπίζονται ως ανειδίκευτοι εργάτες σε επαγγελματικό, μισθολογικό, ακαδημαϊκό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, απόρροια του παραλογισμού της αρμοδιότητας της μουσικής παιδείας στο υπουργείο πολιτισμού και όχι στο παιδείας. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα τελευταία χρόνια παρουσιάστηκαν και τα πανεπιστημιακά(?) μορφώματα της Κέρκυρας και της Θεσσαλονίκης όπου οι σπουδαστές μπαίνουν με πανελλήνιες (βιολογία κλπ) και δύο άσχετα με την ικανότητά τους σε όργανο, ειδικά μαθήματα, και οι επιτήδειοι (είμαι επιεικής εδώ στο χαρακτηρισμό) τους υπόσχονται πτυχίο πανεπιστημιακού οργάνου στο όργανο!!! Γελάνε (η μάλλον κλαίνε...) και οι πέτρες εντός και εκτός Ελλάδος. Και σαν να μη φτάνει αυτό, τώρα οι συγκεκριμένοι κύριοι (προφανώς), μπλοκάρουν το (τυχόν) πανεπιστημιακό status της Ακαδημίας για να μην τους χαλάσει τα μαγαζάκια... Κάνετε και σεις κανένα σεμινάριο και αφήστε εμάς που ξέρουμε, να αλωνίζουμε στα πανεπιστημιακά σαλόνια...

Τα δε επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται (ότι πχ πως θα διδάξουν οι μουσικοί που δεν έχουν διδακτορικό κλπ), αυτά τα έχει λύσει όλη η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια όταν χρειάστηκε οι μουσικές ακαδημίες που λειτουργούσαν εκατοντάδες χρόνια να μετατραπούν σε Πανεπιστήμια (για να έχει ανώτατο χαρακτήρα η εκπαίδευση, να δίνουν μεταπτυχιακούς τίτλους κλπ) και με διαφορετικούς τρόπους (μεταβατικό στάδιο με χορήγηση τίτλων στους διδάσκοντες μέσα από το πανεπιστήμιο, ή προσήλωση αποκλειστικά στο εκπαιδευτικό έργο όσων δεν έχουν ακαδημαϊκούς τίτλους και μη συμμετοχή τους σε όργανα και κρίσεις διδασκόντων κλπ).

Λύσεις υπάρχουν. Διάθεση δεν υπάρχει...

Υπάρχει μεγάλος θυμός κύριοι, από πολύ κόσμο. Κυρίως γιατί υποτιμάται η νοημοσύνη ανθρώπων που αγωνίζονται εδώ και χρόνια για τον πολιτισμό (ή έτσι νομίζουν έστω) μέσα σε ανεπαρκές και παράλογο πλαίσιο, το οποίο τους επιβλήθηκε από όλες τις μέχρι τώρα πολιτικές εξουσίες δια πράξεων ή παραλείψεων.

Και η περίφημη συνθήκη της Μπολώνια έρχεται (2010). Και το ελληνικό κράτος κάνει σεμινάρια και δίνει πιστοποιητικά, ενώ ο υπουργός πολιτισμού θεωρεί τους μουσικούς εμπειροτέχνες.
Μάλλον κρίνει εξ ιδίων...

Θα έλεγα και μη χειρότερα, αλλά απ'ό,τι φαίνεται έρχονται."

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Μου θέλατε και Ακαδημία έ?

Σχόλιο, πιθανώς ολίγον άσχετο, ίσως πάλι και όχι, το οποίο δημοσιεύτηκε στο εξαιρετικό πραγματικά post του Π με τίτλο Eπιστήμη και ψευδοεπιστήμη (μέρος δεύτερο) στο blog του cyrusgeo:


proinos said:

"Πάντως στην Ελλάδα ανεκαλύφθη τις αμέσως προηγούμενες μέρες, νέα γιάφκα ψευδοεπιστημόνων, αλλά μην ανησυχείτε. Οι φύλακες και γνώσιν έχουσι και άμεσον αντίδρασιν...

Ανακοινώθηκε λοιπόν πομπωδώς η ίδρυση Ακαδημίας Τεχνών, η οποία (εκτός των άλλων υπόπτων ψευδοεπιστημόνων) βάζει στη θέση τους, τους πρακτικούς εμπειροτέχνας (sic, δια χειλέων υπουργού) μουσικούς ερμηνευτές, παρέχοντας τους πιστοποιητικόν μετά το πέρας των -επί πληρωμή- τριών ετών σπουδών τους (όπου κάθε θεωρητική μελέτη απαγορεύεται δια ροπάλου).
Δια του τρόπου αυτού μέλλουν παραμένωσι ες αεί, ανειδίκευτοι εργάτες και πληβείοι κοινωνικώς, επαγγελματικώς κλπ, όπως και τους αξίζει.

Η ευγενούς ψυχής Υπουργός Παιδείας κ. Γιαννάκου-Κουτσίκου, τους επέτρεψε σε μια κρίση μεγαθυμίας άμα τη περατώσει των σπουδών τους, να εξετάζεται η εισαγωγή τους στα ευαγή Τμήματα Μουσικών Σπουδών (προσκυνώ) των Πανεπιστημίων (προσκυνώ), για να ξεστραβώνονται (όσο γίνεται...)"


Φαίνεται ότι και από τα επί δεκαετίες στραβά και ανάποδα υπάρχουν και χειρότερα...
Και δυστυχώς κάποια στιγμή έρχονται!
Μεγειά σε όλους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ/ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, μέρος ΙΙ

Αναδημοσιεύω το δεύτερο από τα άρθρα του συγγραφέα Γιώργου Κοροπούλη στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας στην τακτική του στήλη "Επανεκκίνηση".
Ο Γιώργος Κοροπούλης είχε τακτική εκπομπή στο Τρίτο και ήταν κατά γενική ομολογία από τις πιο επιτυχημένες επιλογές παραγωγών...



ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

67. Τρίίίτο πρόγραμμα, ΙΙ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ

Δημοσιεύω σήμερα την (απομαγνητοφωνημένη) συνέχεια των «Στοιχείων για την αγορά χαλκού» της 20ής/4ου/2007: της εκπομπής που είχα ώς τα τέλη Απριλίου στο Τρίτο Πρόγραμμα. Η εκπομπή της 20ής/4ου/2007 ήταν η αποφώνηση (περιέγραψα τη συνθήκη, την προηγούμενη φορά) και το κομμάτι της που δημοσιεύω σήμερα είναι, όπως θα λέγαμε άλλοτε, το ευρύτερο «σκεπτικό»... Μ' ενδιαφέρει να υποδείξω στον αναγνώστη ότι αποτελεί ανάπτυξη των όσων έγραφα, πάλι για το Τρίτο, στην Επανεκκίνηση αρ. 41, με τίτλο «Everything Ι do». Μ' ενδιαφέρει να το υπενθυμίσω γιατί, απλούστατα, τότε είχα ακόμη την εκπομπή... Πάμε τώρα στο απομαγνητοφωνημένο κομμάτι:

Το 1975, ο Παζολίνι δημοσίευσε στην «Κοριέρε ντελα σέρα» το (διάσημο έκτοτε) άρθρο του για τις Πυγολαμπίδες. Εκεί επιδιώκει να ορίσει «κάτι» που συνέβη πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και που άλλαξε για πάντα τη Χριστιανοδημοκρατία - και τη σχέση της με τον τυπικό, μουσολινικό φασισμό. «Και επειδή», λέει, «είμαι συγγραφέας που γράφω ασκώντας κριτική ή τουλάχιστον συζητώ με άλλους συγγραφείς, επιτρέψτε μου να δώσω έναν ορισμό ποιητικού-λογοτεχνικού χαρακτήρα σ' εκείνο που συνέβη. Θα φανεί χρήσιμο για ν' απλοποιήσουμε και να συνοψίσουμε τη συζήτησή μας (κι ίσως για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί). Στα πρώτα χρόνια», λοιπόν, «της δεκαετίας του '60, λόγω της μόλυνσης της ατμόσφαιρας στην εξοχή, κυρίως λόγω μόλυνσης των νερών (των γαλάζιων ποταμών και των διάφανων καναλιών...), άρχιζαν να εξαφανίζονται οι πυγολαμπίδες. Το φαινόμενο υπήρξε κεραυνοβόλο. Υστερα από λίγα χρόνια, οι πυγολαμπίδες δεν υπήρχαν πια, πουθενά. Τώρα είναι ανάμνηση, αρκετά σπαραχτική. Και ο ηλικιωμένος με τέτοιες αναμνήσεις δεν μπορεί ν' αναγνωρίσει στους σημερινούς νέους τον εαυτό του νέο...».

Θα αξιοποιήσω το ερμηνευτικό (κι όχι απλώς: μεταφορικό) σχήμα του Παζολίνι με μια παραλλαγή: Θα υποθέσω πως οι πυγολαμπίδες δεν χάθηκαν παντού συγχρόνως - ή πως είναι θέμα απόστασης, όπως στα άστρα που καταρρέουν... Τα άστρα που βρίσκονται μακρύτερα, αργούν περισσότερο να χαθούν απ' τον ουρανό (έτσι όπως τον βλέπουμε εμείς, εννοείται), διότι και η τελευταία αναλαμπή τους έχει μεγαλύτερη απόσταση να διανύσει ώς εμάς... Ετσι, σε ορισμένες περιπτώσεις οι πυγολαμπίδες ζούσαν ώς χθες ένα είδος ημι-ζωής: χαμένες για πάντα, μα ζωντανές ακόμη για μένα ή για σας. Αυτό φανερώνει, φυσικά, έλλειψη οξυδέρκειας: Θα 'πρεπε να μπορούμε να διακρίνουμε τον Μεγάλο Αδερφό όσο είναι ακόμη τόσος δα και μοιάζει ακίνδυνος...

Ο Αντόρνο μιλούσε, κάπως ελιτίστικα, για «μαζική κουλτούρα». Αν δεν θέλουμε να τον αδικήσουμε, θα πρέπει, έχοντας πια την εμπειρία των υπολογιστών, να τη φανταστούμε μάλλον σαν πρόγραμμα ετοιματζίδικης συγκίνησης και ιδεολογημάτων που πουλιούνται για ιδέες: σαν πρόγραμμα απρόσωπης ρητορικής εντέλει - που «φορτώνεται» στο μυαλό σου και το «τρέχεις» σαν τεκμήριο προσωπικού γούστου. Υπό ιδανικές συνθήκες, αυτό το πρόγραμμα «τρέχει» ανάμεσα στον προφανή λαϊκισμό και σ' ό,τι ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος αποκάλεσε «διανοουμενίστικο αντιδιανοουμενισμό». Ωστε, αν θέλεις να συναινέσεις ή και να εμπλακείς σ' αυτό το πρόγραμμα, πρέπει να μεταμφιέσεις τη συναίνεσή σου ή την εμπλοκή σου σε έμπρακτη μέριμνα για τον «απλό λαό», που η AGB ξέρει τι θέλει, ή σε εκδοχή του power game: πρέπει να βρισκόμαστε εκεί που παίζεται το παιγνίδι, υποτίθεται. Πρέπει δηλαδή (αν τώρα επαναφέρουμε τους ισχυρισμούς στο «πύρινο έδαφος» της πραγματικότητας που συγκαλύπτουν) να πάψεις να διεκδικείς ένα, ηθικό στη βάση του, πολιτικότατο στην ουσία του, σύστημα αξιολόγησης της καλλιτεχνικής εργασίας - που κι αυτό, όπως κάθε αλήθεια, μπορεί, ίσως μάλιστα είναι στη φύση του, να παραμένει ανεύρετο ή, έστω, υπό διαρκή αίρεσιν, θα χάναμε όμως τα πάντα αν υποθέταμε ότι δεν υπάρχει κι αν παύαμε να το αναζητούμε ανυποχώρητα...

Εφόσον πάψαμε, η νεκρώσιμη καμπάνα έχει ηχήσει, ακόμη κι αν ο ήχος της δεν έφτασε στα δικά μας αφτιά. Το να συνεχίσουμε να θορυβούμε, για να τον συγκαλύψουμε και να κερδίσουμε χρόνο, είναι και γελοίο και παρεξηγήσιμο. Θα ήταν δυνατόν να φανταστεί κάποιος ότι το κάνουμε για τα χρήματα κι επομένως να υποθέσει την ύπαρξή τους. Αλλά έτσι σκέπτονται μόνον οι θεολόγοι. 'Η, πάλι, θα μπορούσε να φανταστεί ότι μας αρκεί «να έχουμε την τιμήν» - που είναι, όπως θα το περιέγραφε ο Λίχτενμπεργκ, «ένα μαχαίρι δίχως λάμα, που του λείπει η λαβή»... Προτιμότερο (και επικότερο) φαίνεται το να πάψουμε να μιλάμε - για ν' ακουστεί η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Αλλά κι αυτό δεν είναι καν επικό. Το «Επος της Πυγολαμπίδας» είναι επύλλιο - κι επιπλέον, ακόμη και οι φανατικοί Αλεξανδρινοί θα το έβρισκαν παρατραβηγμένο...


ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 11/05/2007

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ/ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, μέρος Ι

Αναδημοσιεύω το πρώτο από τα άρθρα του συγγραφέα Γιώργου Κοροπούλη στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας στην τακτική του στήλη "Επανεκκίνηση".
Ο Γιώργος Κοροπούλης είχε τακτική εκπομπή στο Τρίτο και ήταν κατά γενική ομολογία από τις πιο επιτυχημένες επιλογές παραγωγών...


ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

66. Τρίίίτο Πρόγραμμα, Ι

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ

Το τι συνέβαινε ώς προχθές στο Τρίτο Πρόγραμμα ήταν γνωστό: το σχολίασαν δημοσιογράφοι αλλά και bloggers, έγινε ντόρος εν γένει - και συνεπώς περιττεύει να επαναλάβω οτιδήποτε... Δεν έτυχε να κοπεί επί τρίμηνο η δική μου εκπομπή πέρσι το καλοκαίρι κι έτσι δεν ήμουν μεταξύ των εργαζομένων που αναγκάστηκαν μετά την παρέλευση του τριμήνου να διεκδικήσουν (μάταια) την επαναπρόσληψή τους. Αλλά είδα, φυσικά, τι συνέβη το φθινόπωρο: Είδα (προπάντων) πώς συμπεριφέρθηκε ο καθένας. Ετοίμασα λοιπόν μιαν «αποφώνηση», για να ακουστεί την Παρασκευή 22/12/2006. Αυτό, βέβαια, το ξέρουμε μόνο τέσσερις άνθρωποι, γιατί η εν λόγω αποφώνηση δεν βγήκε στον αέρα. Μου φάνηκε too much, πολύ «επικό» - και οι δυο καλοί μου φίλοι (ο τέταρτος είναι ο ηχολήπτης) πάνω σ' αυτή την ευκολία να νιώθω γελοίος στήριξαν ένα ακόμη επιχείρημα: Τέλος Μαρτίου ο διευθυντής του Τρίτου θ' ανανέωνε τη σύμβασή του και τότε θα έθετε τους όρους του. Γιατί να κάνω υστερίες, λίγο πριν λυθεί το συνολικό πρόβλημα του Τρίτου; Πείστηκα - και τώρα αισθάνομαι εντελώς πια γελοίος: τον λόγο τον ξέρουν οι αναγνώστες του άρθρου του Δ. Κανελλόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» της 24ης/4ου/ 2007. Εδωσα, βέβαια, και βγήκε στον αέρα η εκπομπή, στις 20/4/2007 - αλλά όχι για να παραιτηθώ ελάχιστα λεπτά πριν με απολύσουν: τέτοια δόση γελοίου παραείναι ισχυρή. Το μόνο που μπορώ ν' αποποιηθώ πια, είναι την πρόταση να αναμείνω για ένα τετράμηνο στο ακουστικό μου. Αλλά ίσως κι αυτό είναι κάτι, ίσως μάλιστα να μην ακούγεται πια «υστερικό». Διακόπτω οριστικά τη συνεργασία με το Τρίτο. Και ζητώ την ανοχή των αναγνωστών: Θα δημοσιεύσω απομαγνητοφωνημένη την εν λόγω εκπομπή - που χωριζόταν σε τρία μέρη. Το πρώτο έπαιζε με μιαν ιστορία του Αθήναιου και θα το δημοσιεύσω εδώ τρίτο, τη μεθεπομένη Παρασκευή. Τα άλλα δύο ήσαν το «σκεπτικό» - και τα δημοσιεύω σήμερα και την επομένη Παρασκευή...

Στις 17 Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τότε που βγήκαν στον αέρα τα «Στοιχεία για την Αγορα Χαλκού». Δεν είχα ξανακάνει ραδιοφωνική εκπομπή - και όταν, καθ' υπόδειξιν του Γιάννη Ευσταθιάδη, μου το πρότεινε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, έπεσα στα βαθιά... Τους ευχαριστώ θερμά και τους δυο, αλλά νιώθω υποχρεωμένος να τους επιστρέψω το δώρο τους... Στο τέλος του μήνα, οπότε και λήγει και η συμβατική υποχρέωσή μου, θα διακόψω την εκπομπή. Θα είμαι, μάλιστα, ευγνώμων αν δεν καταδικαστώ σε επαναλήψεις των εκπομπών μου ερήμην μου...

Στα βαθιά, όπου έπεσα εξαρχής, προσπάθησα να μάθω κολύμπι. Δεν είμαι βέβαιος πως κατάφερα να κάνω κάτι της προκοπής, κάτι επαρκώς «ραδιοφωνικό». Ισως είχε δίκιο ο γνωστός στους ακροατές του Τρίτου και κομμένος λόγω του νέου νόμου περί συμβάσεων Θάνος Σταθόπουλος όταν, κάποτε, με σύστησε σε γνωστό του λέγοντας: «Είναι αυτός που μιλάει σαν γυμνασιάρχης». Και οι πολλοί φίλοι της μουσικής θ' αγανάκτησαν σίγουρα με τη χρήση που της επεφύλαξα... Μα κι ό,τι λειψό έκανα θα ήταν απείρως χειρότερο αν δεν με βοηθούσε σχεδόν εξαρχής ο ηχολήπτης Τάσος Μπακασιέτας και σποραδικά ο Μάνος Γοβατζιδάκης, που, επίσης λόγω του νόμου περί συμβάσεων, έχω καιρό να τους δω στο Τρίτο. Παρά τις εμφανείς ατέλειες, κάποιοι ακροατές μού έγραψαν πολύ νωρίς καλά λόγια: θα 'πρεπε ίσως να ήσαν αυστηρότεροι - αλλά τους ευγνωμονώ που δεν ήσαν. Γιατί έτσι διεύρυναν τον άτυπο κύκλο, μες στον οποίο αισθανόμουν πανευτυχής να δουλεύω -υπό συνθήκες προνομιακές, πρέπει να πω... Δεν μπορώ πράγματι να φανταστώ πολλούς, συναφείς προς τη δική μου δουλειά, να εργάζονται υπό ανάλογες συνθήκες: οι εργαζόμενοι, τώρα πια, δουλεύουν κάτω από κάμερες, σπαταλούν ανθρωποώρες για κατούρημα και ξυλιάζουν στο χιόνι για να κάνουν τσιγάρο. Ομως οι προνομιακές, ακριβώς, συνθήκες αχρηστεύουν και οποιοδήποτε άλλοθι: τα προνόμια, όπως και η ευγένεια, υποχρεώνουν...

Η βαθύτερη επιθυμία μου ήταν να βρεθώ σε συνθήκη όπου θα υπήρχε επιστροφή ήχου - και, όντως, υπήρξε. Ηταν επίσης να κάνω μια υποτυπωδώς «διαφωτιστική» εργασία - και όντως το προσπάθησα. Αλλά ακόμη και η επιστροφή ήχου, ακόμη και ο «ευγενής στόχος» δεν επαρκούν, όπως άλλωστε δεν επαρκεί και η λίγο χαζή αυταρέσκεια, την οποία συνήθως κωδικοποιούμε λέγοντας: «εγώ κάνω ό,τι μπορώ» (σαν να ήταν αυτόχρημα σημαντικό αυτό που μπορούμε)... Από ένα σημείο και πέρα, είναι δυνατόν να κάνεις πράγματι ό,τι μπορείς και κάποιοι ν' ανταποκρίνονται κιόλας - κι όμως να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να παρατήσεις την προσπάθεια, γιατί, απλούστατα, αν τη συνέχιζες, θα ήταν σαν να προσυπογράφεις τη γενική πια απαξίωση, όχι της δικής σου δουλειάς, αλλά της συνθήκης στην οποία η δουλειά σου εγγράφεται ή των προϋποθέσεων δίχως τις οποίες η δουλειά σου μένει ηθικά μετέωρη... Υπάρχει ένα γενικό όριο - που μόνον αν ισχύει γενικά, ισχύει και για τον καθένα μας ξεχωριστά: ένα όριο αξιοπρέπειας. Μπορεί να σ' αφήσουν, εσένα ειδικά και κατ' εξαίρεσιν, ήσυχο να κάνεις τη δουλίτσα σου - αλλά νιώθεις σαν να σε άφησαν να κρατάς ένα υποτιμημένο νόμισμα. Θα ξανακέρδιζε ίσως την αξία του, αν το επιστρέφαμε στο γκισέ - όλοι κι εγκαίρως. Στο κάτω κάτω, η δουλειά στο ραδιόφωνο πρέπει σαν τη γυναίκα του Καίσαρα να είναι φανερά, ομολογημένα ομαδική, χωρίς να εξαιρούμε καμία κατηγορία εργαζομένων. Ειδικά το Τρίτο έχει λαμπρή παράδοση σ' αυτό... Και μια και είπα λαμπρή - ας δώσω τον λόγο, για τελευταία φορά, στον Γυμνασιάρχη: (συνεχίζεται).


ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/05/2007