ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ/ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, μέρος Ι

Αναδημοσιεύω το πρώτο από τα άρθρα του συγγραφέα Γιώργου Κοροπούλη στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας στην τακτική του στήλη "Επανεκκίνηση".
Ο Γιώργος Κοροπούλης είχε τακτική εκπομπή στο Τρίτο και ήταν κατά γενική ομολογία από τις πιο επιτυχημένες επιλογές παραγωγών...


ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

66. Τρίίίτο Πρόγραμμα, Ι

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ

Το τι συνέβαινε ώς προχθές στο Τρίτο Πρόγραμμα ήταν γνωστό: το σχολίασαν δημοσιογράφοι αλλά και bloggers, έγινε ντόρος εν γένει - και συνεπώς περιττεύει να επαναλάβω οτιδήποτε... Δεν έτυχε να κοπεί επί τρίμηνο η δική μου εκπομπή πέρσι το καλοκαίρι κι έτσι δεν ήμουν μεταξύ των εργαζομένων που αναγκάστηκαν μετά την παρέλευση του τριμήνου να διεκδικήσουν (μάταια) την επαναπρόσληψή τους. Αλλά είδα, φυσικά, τι συνέβη το φθινόπωρο: Είδα (προπάντων) πώς συμπεριφέρθηκε ο καθένας. Ετοίμασα λοιπόν μιαν «αποφώνηση», για να ακουστεί την Παρασκευή 22/12/2006. Αυτό, βέβαια, το ξέρουμε μόνο τέσσερις άνθρωποι, γιατί η εν λόγω αποφώνηση δεν βγήκε στον αέρα. Μου φάνηκε too much, πολύ «επικό» - και οι δυο καλοί μου φίλοι (ο τέταρτος είναι ο ηχολήπτης) πάνω σ' αυτή την ευκολία να νιώθω γελοίος στήριξαν ένα ακόμη επιχείρημα: Τέλος Μαρτίου ο διευθυντής του Τρίτου θ' ανανέωνε τη σύμβασή του και τότε θα έθετε τους όρους του. Γιατί να κάνω υστερίες, λίγο πριν λυθεί το συνολικό πρόβλημα του Τρίτου; Πείστηκα - και τώρα αισθάνομαι εντελώς πια γελοίος: τον λόγο τον ξέρουν οι αναγνώστες του άρθρου του Δ. Κανελλόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» της 24ης/4ου/ 2007. Εδωσα, βέβαια, και βγήκε στον αέρα η εκπομπή, στις 20/4/2007 - αλλά όχι για να παραιτηθώ ελάχιστα λεπτά πριν με απολύσουν: τέτοια δόση γελοίου παραείναι ισχυρή. Το μόνο που μπορώ ν' αποποιηθώ πια, είναι την πρόταση να αναμείνω για ένα τετράμηνο στο ακουστικό μου. Αλλά ίσως κι αυτό είναι κάτι, ίσως μάλιστα να μην ακούγεται πια «υστερικό». Διακόπτω οριστικά τη συνεργασία με το Τρίτο. Και ζητώ την ανοχή των αναγνωστών: Θα δημοσιεύσω απομαγνητοφωνημένη την εν λόγω εκπομπή - που χωριζόταν σε τρία μέρη. Το πρώτο έπαιζε με μιαν ιστορία του Αθήναιου και θα το δημοσιεύσω εδώ τρίτο, τη μεθεπομένη Παρασκευή. Τα άλλα δύο ήσαν το «σκεπτικό» - και τα δημοσιεύω σήμερα και την επομένη Παρασκευή...

Στις 17 Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τότε που βγήκαν στον αέρα τα «Στοιχεία για την Αγορα Χαλκού». Δεν είχα ξανακάνει ραδιοφωνική εκπομπή - και όταν, καθ' υπόδειξιν του Γιάννη Ευσταθιάδη, μου το πρότεινε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, έπεσα στα βαθιά... Τους ευχαριστώ θερμά και τους δυο, αλλά νιώθω υποχρεωμένος να τους επιστρέψω το δώρο τους... Στο τέλος του μήνα, οπότε και λήγει και η συμβατική υποχρέωσή μου, θα διακόψω την εκπομπή. Θα είμαι, μάλιστα, ευγνώμων αν δεν καταδικαστώ σε επαναλήψεις των εκπομπών μου ερήμην μου...

Στα βαθιά, όπου έπεσα εξαρχής, προσπάθησα να μάθω κολύμπι. Δεν είμαι βέβαιος πως κατάφερα να κάνω κάτι της προκοπής, κάτι επαρκώς «ραδιοφωνικό». Ισως είχε δίκιο ο γνωστός στους ακροατές του Τρίτου και κομμένος λόγω του νέου νόμου περί συμβάσεων Θάνος Σταθόπουλος όταν, κάποτε, με σύστησε σε γνωστό του λέγοντας: «Είναι αυτός που μιλάει σαν γυμνασιάρχης». Και οι πολλοί φίλοι της μουσικής θ' αγανάκτησαν σίγουρα με τη χρήση που της επεφύλαξα... Μα κι ό,τι λειψό έκανα θα ήταν απείρως χειρότερο αν δεν με βοηθούσε σχεδόν εξαρχής ο ηχολήπτης Τάσος Μπακασιέτας και σποραδικά ο Μάνος Γοβατζιδάκης, που, επίσης λόγω του νόμου περί συμβάσεων, έχω καιρό να τους δω στο Τρίτο. Παρά τις εμφανείς ατέλειες, κάποιοι ακροατές μού έγραψαν πολύ νωρίς καλά λόγια: θα 'πρεπε ίσως να ήσαν αυστηρότεροι - αλλά τους ευγνωμονώ που δεν ήσαν. Γιατί έτσι διεύρυναν τον άτυπο κύκλο, μες στον οποίο αισθανόμουν πανευτυχής να δουλεύω -υπό συνθήκες προνομιακές, πρέπει να πω... Δεν μπορώ πράγματι να φανταστώ πολλούς, συναφείς προς τη δική μου δουλειά, να εργάζονται υπό ανάλογες συνθήκες: οι εργαζόμενοι, τώρα πια, δουλεύουν κάτω από κάμερες, σπαταλούν ανθρωποώρες για κατούρημα και ξυλιάζουν στο χιόνι για να κάνουν τσιγάρο. Ομως οι προνομιακές, ακριβώς, συνθήκες αχρηστεύουν και οποιοδήποτε άλλοθι: τα προνόμια, όπως και η ευγένεια, υποχρεώνουν...

Η βαθύτερη επιθυμία μου ήταν να βρεθώ σε συνθήκη όπου θα υπήρχε επιστροφή ήχου - και, όντως, υπήρξε. Ηταν επίσης να κάνω μια υποτυπωδώς «διαφωτιστική» εργασία - και όντως το προσπάθησα. Αλλά ακόμη και η επιστροφή ήχου, ακόμη και ο «ευγενής στόχος» δεν επαρκούν, όπως άλλωστε δεν επαρκεί και η λίγο χαζή αυταρέσκεια, την οποία συνήθως κωδικοποιούμε λέγοντας: «εγώ κάνω ό,τι μπορώ» (σαν να ήταν αυτόχρημα σημαντικό αυτό που μπορούμε)... Από ένα σημείο και πέρα, είναι δυνατόν να κάνεις πράγματι ό,τι μπορείς και κάποιοι ν' ανταποκρίνονται κιόλας - κι όμως να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να παρατήσεις την προσπάθεια, γιατί, απλούστατα, αν τη συνέχιζες, θα ήταν σαν να προσυπογράφεις τη γενική πια απαξίωση, όχι της δικής σου δουλειάς, αλλά της συνθήκης στην οποία η δουλειά σου εγγράφεται ή των προϋποθέσεων δίχως τις οποίες η δουλειά σου μένει ηθικά μετέωρη... Υπάρχει ένα γενικό όριο - που μόνον αν ισχύει γενικά, ισχύει και για τον καθένα μας ξεχωριστά: ένα όριο αξιοπρέπειας. Μπορεί να σ' αφήσουν, εσένα ειδικά και κατ' εξαίρεσιν, ήσυχο να κάνεις τη δουλίτσα σου - αλλά νιώθεις σαν να σε άφησαν να κρατάς ένα υποτιμημένο νόμισμα. Θα ξανακέρδιζε ίσως την αξία του, αν το επιστρέφαμε στο γκισέ - όλοι κι εγκαίρως. Στο κάτω κάτω, η δουλειά στο ραδιόφωνο πρέπει σαν τη γυναίκα του Καίσαρα να είναι φανερά, ομολογημένα ομαδική, χωρίς να εξαιρούμε καμία κατηγορία εργαζομένων. Ειδικά το Τρίτο έχει λαμπρή παράδοση σ' αυτό... Και μια και είπα λαμπρή - ας δώσω τον λόγο, για τελευταία φορά, στον Γυμνασιάρχη: (συνεχίζεται).


ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/05/2007